ผ้าทอตีนจก สุโขทัย มรดกโลกล้ำเลิศ กำเนิดลายสือไทย ของฝากจังหวัดสุโขทัย

หากพูดถึงงานหัตถกรรมของสุโขทัย สิ่งที่หลายคนนึกถึงคงหนีไม่พ้นผ้าทอตีนจก หรือ ผ้าซิ่นตีนจก ของชาวไทพวน ณ บ้านหาดเสี้ยว ชุมชนชาวพวนที่อพยพมาจากเมืองพวน แขวงเชียงขวาง สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว ในปี พ.ศ. 2387 ช่วงสมัยรัชกาลที่ 3 แห่งกรุงรัตนโกสินทร์ และได้หอบหิ้วเอาวัฒนธรรม ประเพณี รวมถึงวิถีชีวิตของตนเองมาด้วย ทำให้มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว ทั้งภาษาพูด วัฒนธรรม รวมถึงภูมิปัญญาในการทอผ้าอันงดงาม

โดยตามประเพณีแล้วผ้านุ่งของผู้หญิงไทพวนแบ่งเป็น 2 ประเภท คือ ผ้าซิ่นในชีวิตประจำวัน เน้นสวมใส่สบาย คงทน และซิ่นในโอกาสพิเศษที่งดงาม ซึ่งแต่ละประเภทผืนผ้าจะแบ่งออกเป็น 3 ส่วน คือ ส่วนบนที่เรียกว่า หัวซิ่น ต้องต่อด้วยผ้าชิ้นหนึ่งเพื่อให้มีความยาวพอดีกับผู้สวมใส่ ส่วนตรงกลางเรียกว่า ตัวซิ่น บริเวณนี้จะมีพื้นที่มากที่สุด

และส่วนล่างเรียกว่า ตีนซิ่น ซึ่งมักจะมีลวดลายที่สวยงาม รวมถึงมีกรรมวิธีการทอแบบต่าง ๆ โดยเฉพาะการ จก หมายถึงการใช้วัสดุปลายแหลม เช่น ขนเม่น ดึงยกเส้นด้ายขึ้นมาระหว่างการทอให้เกิดเป็นลวดลาย จึงเรียกผ้านุ่งแบบนี้ว่าผ้าซิ่นตีนจก โดยผ้าซิ่นตีนจกของบ้านหาดเสี้ยวจะมีลวดลายโบราณ แต่ละลายล้วนงดงามและบอกเล่าวิถีแห่งสุโขทัยได้เป็นอย่างดี